«دنیای اقتصاد» قراردادهای یک‎طرفه نظام بانکی با فعالان بخش خصوصی را بررسی می‎کند؛

قراردادهایی از جنس ترکمانچای

۲۰ دی ۱۳۹۵ کد خبر : 1691
دنیای اقتصاد، فاطمه رافع- حکایت گیر و گرفتاری بخش تولید با نظام بانکی کشور حکایت همان قصه‎ پر غصه‎ای است که سر دراز دارد و اگر قرار است نفس‎های به شماره افتاده این شریان حیاتی از اقتصاد دوباره احیا شود و تولید جان بگیرد، باید هر چه سریع‎تر فکری برای این گیر و گرفتاری کرد تا حیاتی‏ترین بخش نظام اقتصادی نرسد به آنجا که مجبور شویم حلوی عزایش را بپزیم و رخت عزایش را بر تن کنیم.

بحث قراردادهای بانکی یکی از همین مسائل و مشکلاتی است که فعالان بخش خصوصی آن‎ها را یک طرفه می‎دانند و بر این باورند وزنه این قراردادها عموما به نفع بانک‎هاست و حتی برخی هم از آن‏‎ها با عنوان قراردادهای «ترکمانچای» تعبیر می‎کنند!

قراردادهای یک طرفه

عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی خراسان رضوی در گفت‎وگو با «دنیای اقتصاد» قراردادهای بانکی را «یک طرفه» توصیف و اظهار می‎کند: بروکرواسی اداری بانک برای پرداخت تسهیلات آنقدر طولانی است که زمانی که فعال اقتصادی برای ادامه فعالیت واحد تولیدی خود نیازمند دریافت تسهیلات است و به مرحله اضطرار رسیده، در نهایت بانک یک قرارداد چند صفحهای با تولیدکننده منعقد میکند که معمولا هم سفید امضاست.

مریم سراج احمدی با اشاره به اینکه انعقاد قراردادهای سفید امضا به لحاظ قانونی مجاز نیست، خاطرنشان می‎کند: علاوه بر این، بانکها معمولا نسخهای از قرارداد را در اختیار متقاضی قرار نمی‏دهند؛ البته هفته گذشته به بانکها ابلاغ شد این اقدام غیرقانونی است.

وی با بیان اینکه در این قراردادها میزان سود تعیین می‏شود، میافزاید: اما در نهایت سود دریافتی توسط بانک با احتساب کارمزد، مبلغ بلوکه شده و ... بسیار بیشتر از سودی است که در قرارداد مشخص شده است؛ علاوه بر این، در مواردی که تولیدکننده درخواست استمهال تسهیلات را دارد، بانک تمام مبالغ اصل، سود، جریمه و ... را محاسبه و در قالب تسهیلات جدید پرداخت می‏کند که این امر نیز مغایر با قانون است.

دور زدن قانون با بخشنامه‎های داخلی!

عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی خراسان رضوی ادامه می‎دهد: در واقع بانکها با «بخشنامه‏های داخلی» خود به نوعی بخشنامه‌های بانک مرکزی را دور میزنند و بر خلاف قانون عمل می‏کنند در حالی که عملکرد آنها باید بر اساس بخشنامههای بانک مرکزی باشد؛ این بخشنامههای داخلی رویه واحدی ندارد و در بانکهای دولتی و خصوصی، متفاوت است.

 

سراج احمدی به این نکته نیز اشاره میکند که این رویه بانکها در پرداخت تسهیلات باعث تعمیق رکود بخش تولید شده است و می‎افزاید: در حال حاضر بر اساس آمار بانک مرکزی، خراسان رضوی دومین استانی است که افزایش منابع بانکی داشته و این منابع سرریز شده است در حالی که واحدهای تولیدی با مشکل نقدینگی مواجه هستند.

وی یادآور می‎شود: قرار بود تسهیلاتی برای تأمین سرمایه در گردش به واحدهای تولیدی پرداخت شود اما واحدهای تولیدی تمایل چندانی به دریافت این تسهیلات ندارند زیرا سود این تسهیلات بسیار بیشتر از حاشیه سود تولید برای فعالان اقتصادی است.

عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی خراسان رضوی این نکته را هم عنوان می‎کند: در بانکداری اسلامی، بانک باید در سود و زیان با بخش تولید مشارکت کند اما در حال حاضر، سیستم بانکی در زیان این بخش هیچ مشارکتی ندارد و تنها به دنبال سود خود است.

سراج احمدی اضافه می‎کند: برای رفع مشکلات موجود باید تسهیلاتی با نرخ پایین در اختیار بخش تولید قرار گیرد تا این بخش رونق دوباره داشته باشد و بتواند در فضای رقابتی حیات خود را ادامه دهد.

قراردادهای بانکی، تنها گزینه روی میز

دبیر کل خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان رضوی در این باره به «دنیای اقتصاد» می‎گوید: قراردادهای نظام بانکی و حتی سایر دستگاههای دولتی با فعالان اقتصادی و بخش خصوصی عموما قراردادهای یک سویه است و این امر تنها مختص نظام بانکی نیست بلکه این موضوع را در سایر حوزهها نیز داریم و بخش خصوصی حق انتخاب دیگری نیز ندارد؛ به عبارت دیگر تنها یک گزینه داریم و آن، نظام بانکی است که از مصوبات و بخشنامههای شورای پول و اعتبار تبعیت میکند.

فیروز ابراهیمی با تأکید بر اینکه فعالان بخش خصوصی غیر از امضای این قراردادهای یک طرفه، گزینه و حق انتخاب دیگری ندارند، اظهار می‎کند: علاوه بر این، قراردادهای سایر دستگاههای دولتی با فعالان بخش خصوصی نیز یک طرفه است؛ برای مثال در قراردادهای شرکت گاز با فعالان بخش خصوصی قید شده که این شرکت تنها هشت ماه از سال گاز صنعت را تأمین می‌کنند و به محض برودت هوا، اولین گزینه برای قطع گاز، واحدهای صنعتی است در حالی که بر اساس قانون بهبود فضای کسبوکار، قطع گاز صنعت باید با دستور شورای تأمین استان و به ازای پرداخت خسارت، به عنوان آخرین گزینه باشد اما در عمل اینطور نیست؛ آیا گزینه دیگری غیر از شرکت گاز برای واحدهای صنعتی در جهت تأمین گاز خود وجود دارد؟

وی ادامه می‎دهد: این قراردادها که به تعبیری مشابه قراردادهای ترکمانچای است، متأسفانه از سوی تمام دستگاههای دولتی و نظام بانکی به بخش خصوصی تحمیل میشود و جایگزین دیگری نیز برای آنها وجود ندارد و این تنها انتخاب بخش خصوصی است و چاره‌ای جز پذیرش آن‎ها ندارد.

روش‎های مغایر با قانون

دبیر کل خانه صنعت خراسان رضوی با اشاره به اینکه کلیت این قراردادها، بر اساس قوانین بانکی کشور و بانک مرکزی است اما ممکن است شیوه اجرای آن‎ها در بانکهای مختلف، تفاوتهایی داشته باشد، خاطرنشان می‎کند: موارد بسیاری وجود دارد که قراردادی با نرخ سود 22 درصد با فعال بخش خصوصی منعقد شده اما در عمل گاهی این نرخ سود حدود 30 درصد محاسبه می‌شود؛ نحوه محاسبه نرخ سودهای تسهیلات در سیستم بانکی معمولا به گونه‏‎ای است که بیش از رقم اعلام شده است و این امر در نظام بانکی ما عمومیت دارد.

ابراهیمی با تأکید بر اینکه برخی بانکها در اجرا، روشهایی را به کار می‎گیرند که مغایر با بخشنامه‎های بانک مرکزی و مصوبات شورای پول و اعتبار است، تصریح می‎کند: برای مثال بخشنامه بانک مرکزی به صراحت به بانک‏ها اعلام میکند که سپرده‌گذاری از محل تسهیلات اعطایی ممنوع است اما برخی بانکها تسهیلاتگیرنده را وادار به سپرده‌گذاری می‌کنند.

وی اضافه می‎کند: به عبارت دیگر می‌توان گفت بانک‌ها روش‌هایی برای دور زدن قانون دارند یا در برخی موارد غیرقانونی عمل می‌کنند؛ بانک‌ها در بسیاری موارد نسخه‌ای از این قراردادها یا نحوه محاسبه نرخ سود را در اختیار تسهیلاتگیرنده قرار نمی‌دهند در حالی که این قراردادی بین بانک و تسهیلاتگیرنده است و در بدو امر باید یک نسخه از آن در اختیار تسهیلات‌گیرنده قرار گیرد و وی باید در جریان نحوه محاسبه نرخ سود و کارمزد و ... باشد.

نرخ سود به زیان بنگاه‎های اقتصادی

دبیر کل خانه صنعت خراسان رضوی با اشاره به اینکه نرخ سود تسهیلات پارامتر تأثیرگذار و مهمی است که باعث می‌شود قیمت تمام شده کالای تولید شده یک واحد تولیدی افزایش یابد، عنوان می‎کند: برای مثال در مفروضات و عملیات اقتصادی این بنگاه نرخ سود 20 درصد لحاظ شده در حالی که در پایان کار به دلیل افزایش نرخ سود تسهیلات، این رقم به 30 درصد افزایش یافته است که مجموع اینها به زیان بنگاههای اقتصادی تمام میشود.

ابراهیمی تأکید می‎کند: مشکلات اقتصادی کشور به گونهای است که تمام دستگاههای مرتبط با فضای اقتصادی، مسئولان بخش خصوصی و مدیران بنگاه‌های اقتصادی باید به شرایط حساس حاکم بر اقتصاد کشور اذعان و اشراف داشته باشند و تمام انرژی دولت و بخش خصوصی باید صرف زدودن موانع پیش روی بخش تولید شود زیرا در غیر این صورت، تبعات بیکاری و کاهش نرخ اشتغال در کشور دامن تمام جامعه را خواهد گرفت.

قراردادهای ناصواب

نایب رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی خراسان شمالی هم در این باره به «دنیای اقتصاد» می‎گوید: بانکها با بخش خصوصی قرارداد عقود اسلامی یا مشارکت منعقد می‌کنند اما تمام اینها دروغ و کلک است زیرا فردی که عقد مشارکت می‌بندد، در سود و زیان با طرف مقابل شریک است اما بانکها بهره خود را از تولیدکننده دریافت میکنند و کاری به ضرر و زیان وی ندارند؛ سودی که از این طریق عاید بانک می‌شود حرام است.

حیدر حیدریان اظهار می‎کند: با انعقاد این قراردادها، تسهیلاتی به بخش تولید پرداخت میشود اما نحوه محاسبه کارمزد و سود آنها از سوی بانک مشخص نیست و معمولا سودی که اخذ میشود بیشتر از سود مشخص شده در قرارداد است.

وی با تأکید بر اینکه این قراردادهای بانکی 100 درصد به نفع بانک‌هاست، خاطرنشان می‌کند: به نظر من نحوه عقد این قرارداد که عقود اسلامی است، درست نیست؛ حاشیه سود تولید برای هیچ تولیدکنندهای 40 یا 50 درصد نیست که بتواند 20 تا 30 درصد آن را به بانک پرداخت کند و در نتیجه تولیدکننده متضرر می‌شود و در نتیجه این روند فعالیت بخش تولید در بسیاری از موارد متوقف و بسیاری از شرکتهای واقع در شهرک‌های صنعتی تعطیل شده است.

نایب رئیس اتاق بازرگانی خراسان شمالی می‎گوید: بخش تولید ناچار است برای تأمین بخشی از نقدینگی مورد نیاز این قراردادها را با بانک منعقد کند در حالی که عملکرد بانک تنها به نفع خودش است،

حیدریان معتقد است دستگاه قضایی در جریان این قبیل تخلفات نظام بانکی قرار دارد و می‎افزاید: چطور می‌شود با اصناف یا تولیدکنندگان خرد در صورت تخلف به سرعت برخورد قانونی صورت گیرد اما دستگاه قضا در جریان تخلفات سیستم بانکی نباشد؟

وی یادآور می‎شود: اگر مسئولان، دلسوز وضعیت تولید و بیکاری کشور هستند، باید مانند سایر کشورها تسهیلات را با نرخ بهره پایین و در دراز مدت به بخش تولید بپردازند.

مغایرت قراردادهای یک طرفه با بهبود فضای کسب‎وکار

رئیس کمیته استانی ماده ٧۶ قانون برنامه پنجم توسعه خراسان رضوی نیز در این باره می‎گوید: اغلب سازمان‎ها و نهادهای دولتی و حتی بانک‌ها قراردادهای مشخصی دارند که مفاد آن‎ها از پیش و بدون اخذ نظر پیمانکار یا فعال اقتصادی تنظیم شده است.

به گزارش روابط عمومی خانه صنعت خراسان رضوی، علی‎اکبر لبافینژاد ادامه می‎دهد: در این پیمان‎ها عمده شرایط به نفع کارفرما یا بانک بوده و بعضا حاوی شرایطی است که اجرای آن برای طرف دیگر قرارداد ممکن نیست.

وی یک سویه بودن این قراردادها و تغییرناپذیربودن مفاد آن را مغایر با بهبود فضای کسب‎وکار می‎داند و از بررسی راهکارهای موجود برای اصلاح این روند خبر می‎دهد.

 

« تهیه کننده : فاطمه رافع » « منبع خبری : دنیای اقتصاد » آخرین ویرایش : ۲۰ دی ۱۳۹۵, ۰۹:۰۲


نظر سنجی دنیای اقتصاد

اخبار تصویری

پیشخوان خبر

یادداشت ها