آوار زلزله، آواز یاری

آوار فقط خشت و آجر و آهن و سیمان نبود! آوار زخم بود، درد بود، بی کسی بود، تنها شدن بود، بی مادر شدن کودکان خردسال و خالی شدن آغوشهای گرم عشق. آوار فقط دیوار و سنگ نبود، گرسنگی بود و سرما بود. آوار، آوارگی بود و مرگ!

زمین لرزید و در پسِ لرزه‌هایش آنچه ماند آه بود و حرمان بود و اشک بر چهره‌های خاک‌آلوده و زخم‌ بر دستهای بلا زده! دستهایی مجروح که از زیر آوارهای آوارگی به طلب یاری بلند شده بودند.

غم آن درماندگی اما در این سو، در سرتاسر کشور قلبهای همه همنوعانشان را لرزاند. اندوه زلزله ولوله شد در جان بی تاب جامعه و حس نوعدوستی عمیقی را بر انگیخت و دستهای بسیاری به یاری برخاستند. انگار سوز سرمای بی خانمانی تا مغز استخوان همه آحاد مردم نفوذ کرد و سوزش زخم سنگ آوار بر سر بی‌سامانی‌شان حس شد.

آدم ها دلهایشان را برداشتند و سویی را می‌جستند تا بتوانند دست یاریشان را به درماندگانی برسانند که زلزله صدها کیلومتر ان سوتر زندگی‌شان را بر سرشان ویران کرده بود. شاید راههای چنین ارتباط‌هایی برای این همه کمک کافی نبودند. پس دستها به هم برآمدند و از هر سو راهی ساختند برای وصل دلهای انسانها و گذاردن دستهای مددجو و مددیار در دستهای یکدیگر!

همه برخاستند و آنها که شناخته شده‌تر بودند دستهای بیشتری را به هم رساندند و راه پر شد از یاری و یاری رسانان بسیار. آوارها برداشته شدند و زخمها تا حدودی التیام و دلها تسلی یافتند.

اما کیست که نداند این آوار سنگین‌تر از آن است که به همین آسانی برداشته شود و آن ویرانی بس گسترده‌تر است تا آن همه خانه و کاشانه دوباره برآیند و آن بازمانده‌های غمگین دلشکسته را در پناه خود گیرند.

باید همچنان دستهای یاری را محکم در دستان هم نگاه داشت تا آخرین سنگ این آوار بر سینه دیوار استوار شده‌اش نصب گردد و تمام کوچه‌های روستاها و شهرهای زلزله‌زده از آواز زندگی پر شوند و خانه‌ها از شادمانی روشن!

ما با هم هستیم و آواز یاریمان تا همیشه بلند است و تا چنین باشد هیچ بلایی نمی‌تواند زندگی را از ما برباید و هیج زلزله‌ای دلهایمان را بلرزاند! ما با هم هستیم و تا چنین باشد مهربانی هست و هیچ آواری آنقدر سنگین نیست که قلب مهربان یک جامعه را بشکند و در خود فرو ریزد.

*عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد