. در کشور ما دستگاههایی که باید به توسعه کمک کنند خود مانع توسعه میشوند. مثلا مقررات غلط سیستم بانکی، وزارت اقتصاد و دارایی تهدید اصلی صنعتگران و ساختمانسازان هستند.
سیدمهدی درهمی تصریح میکند: دستگاههای خدماتی نظیر آب، برق، گاز و مخابرات همه بهجای اینکه در یک مدل صحیح اقتصادی برای توسعه تسهیلگر باشند و کسی را که تصمیم به فعالیت اقتصادی میگیرد کمک کنند، او را تحت فشار قرار میدهند. فشارهای سنگین و شدید از طرف شهرداری، دستگاههای خدماتی به گونهای است که هنوز پروژه به اتمام نرسیده انتظار تسویه حساب دارند. وی ادامه میدهد: نتیجه این فشارها چیزی جز رکود نیست. دستگاههایی که از رونق صنعت و رونق ساختمان میتوانستند کسب درآمد کنند با ایجاد رکود در این بخشها درآمدهای خودشان را هم از بین میبرند. وقتی پروژه ای کار نشود هیچ پرداختی صورت نمیگیرد اما وقتی پروژهای راه بیفتد همه به سرکار میروند و پرداخت کننده میشوند.
درهمی خاطرنشان میکند: صنعت و ساختمان، در کشورهای در حال توسعه مثل ایران بخش مهمی از اقتصاد را به خود اختصاص میدهند و بیش از 50 درصد اقتصاد جوامع در حال توسعه، مجموعا در بخش صنعت و ساختمان قرار میگیرد. عمده فرصتهای شغلی، تولید ثروت و تحرک اقتصادی مربوط به همین بخشهاست.
وی با طرح این سوال که چرا کلانشهری مثل مشهد با نزدیک به سه و نیم میلیون نفر جمعیت و با وجود بارگاه رضوی یک اقتصاد کسل و راکد دارد؟ میگوید: مدیریت در شهر و استان باید مارا به سمت یک اقتصاد پویا پیش ببرد اما در واقعیت اینگونه نیست. اکنون آنچه اتفاق میافتد عملا جامعه را به سمت درستی پیش نمیبرد.
این فعال اقتصادی با بیان اینکه درک صحیحی از نیازهای بخش خصوص از سوی دولت وجود ندارد، میگوید: دولت تنها با فعالیتهای نه چندان عملی مثل برگزاری شورای گفتگوی دولت و بخش خصوصی وانمود میکند که دغدغههای بخش خصوصی را دارد، در حالیکه هرچه در جامعه اتفاق میافتد حاکی از عدم درک صحیح دولت از مشکلات بخش خصوصی است.
درهمی تصریح میکند: تمام اهرمهای کنترلی کماکان در اختیار بخش دولتی مانده و بخش خصوصی بدون اهرم و ابزار بین تمام مشکلاتی که وجود دارد تنها مانده است.
پیام شما با موفقیت ارسال شد .