خط قرمز

به گمان من علت اصلی چنین حوادث ناگواری در جامعه ما، تعداد زیاد و روز افزون همین خطوط قرمز است. اصولا فریاد وقتی برمی‌آید که عده‌ای چنان در محاصره انبوه خطوط قرمز قرار می‌گیرند که راهی بجز فریاد نمی‌ماند.

اعتراض همیشه در همه جوامع وجود دارد. اما وقتی محملی برای بروز آن نباشد، در سینه‌ها حبس می‌شود، بغض می‌شود و روزی تبدیل به فریاد. اگر هر صدای اعتراضی دشمنی با نظام تلقی نشده و فرصت بروز پیدا کند، این صداهای پنهان شده را دشمن نمی‌تواند کشف و تبدیل به فریاد و سپس قهر و خشونت سازد.

وقتی حدود شش ماه قبل آقای تیلرسون وزیر خارجه آقای ترامپ اعلام کرد که برای مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی باید روی پتانسیل‌های داخلی این کشور سرمایه‌گذاری شود، به سادگی می‌شد نتیجه‌گیری کرد به زودی در آینده حوادثی در کشور مظلوم ما رخ خواهند داد.

با این‌حال سوال این است که چرا چنان پتانسیل‌هایی در داخل کشور وجود دارند؟ پتانسیل‌هایی در آن حد که بتوانند به وسیله یک کشور خارجی شناسایی شده و سپس مورد استفاده قرار گیرند و چنین زخمی بر پیکر آرامش جامعه وارد سازند.

اگر زمینه اعتراض‌های مدنی همیشه فراهم باشد، اگر هر نقدی عبور از یک خط قرمز تلقی نشود و اتهام تبلیغ علیه نظام تلقی نشود و اگر امنیت ملی آنقدر شکننده معرفی نشود که هر قلم و صدایی اقدام علیه آن به حساب آید، سخنی در گلویی نمی‌ماند که کهنه شود و بخواهد روزی به وسیله توطئه‌ای خارجی در مسیر خواست برنامه‌ریزی شده دشمن تبدیل به فریاد و آشوب شود.

خوشبختانه این ماجرای تلخ و تاسف‌انگیز هم تمام شد، ولی باید کاری کرد، راه افزایش ضریب امنیتی جامعه همیشه ایجاد فضای امنیتی نیست. باید زمینه‌های ناامنی را از بین برد. این ماجرای تلخ و تاسف‌انگیز هم تمام خواهد شد، ولی برای جلوگیری از تکرار آن که مسلما آسیبهای شکننده و جبران‌ناپذیری بر جامعه تحمیل می‌کند، باید نویسندگان و روزنامه‌نگاران بی‌نگرانی بتوانند درد مردم را پدیدار سازند، باید خود مردم بی‌واسطه بتوانند رنجشان را فریاد بزنند و باید برای این فریادها همیشه گوش شنوا باشد و مآلا" اینکه باید خطوط قرمز پیوسته کمرنگ شده و از تعدادشان کاسته شود.

* عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد