ضرورت رشد متوازن تشکل‌های بخش خصوصی

البته ناگفته نماند که طبق نظر بسیاری از حقوقدانان، ما در کشور از بهترین قوانین و الگوهای مدنی برای جذب مشارکت مردمی بهره می بریم اما مشکل از نظام های اجرایی است. اجازه دهید به موضوع کمی ریشه ای و علمی تر نگاه کنیم، یکی از مدیران موفق در دنیا بر این باور است که سازمان های بزرگ و موفق بایستی همانند یک سیستم عصبی که درد را در یک نقطه از بدن سریعاً نشان می دهد باشند و جریان اطلاعاتی در سازمان ها بایستی به مثابه یک سیستم عصبی قدرتمند باشد، که بتواند اطلاعات را از کف بازار از طریق تشکل های اقتصادی جمع آوری، پالایش و در نهایت گزارش تحلیلی قابل استفاده ارائه نماید، هرچندکه این گزارش های وجود دارد اما شاید کمی جنبه سمبلیک و نمادین به خود گرفته و کارایی مورد انتظار را ندارد حتی بسیار از مدیران دولتی، داده ها و اطلاعات خروجی سیستم را قابل اتکا نمی دانند، چراکه از عدم کارآمدی سیستم و روش های ناصحیح جمع آوری اطلاع دارند. در واقع بدیهی است که اگر ارتباط نهادهای دولتی و تشکل های بخش خصوصی به صورت سیستمی تعریف شده باشد(سیستم کارآمد نه سیستم سمبلیک) و گزارش های دقیق و مورد نیاز دستگاه های دولتی به خوبی ارائه گردد، از بسیاری از ساختارهای موازی در تصمیم گیری جلوگیری خواهد شد و در اتاق های تصمیم گیری به روی بخش خصوصی باز خواهد شد.

معتقدم بسیاری از تشکل های بخش خصوصی به صورت متوازن با یکدیگر رشد نکرده اند و یک ادبیات مشترک میان تشکل های بخش خصوصی جاری نیست. به طور مثال در حوزه اقتصاد دانش بنیان جوانان متخصص کشورمان محصولات فناور محور یا هایتک تولید کرده اند اما بسیاری از تشکل های بخش خصوصی که بایستی تسهیل گر صادرات این محصولات باشند، هنوز درک درستی از ادبیات و قواعد تجارت در دنیای امروز را ندارند و عملاً این تشکل ها با طرز نگرش سنتی چطور می توانند به اقتصاد امروز که هر لحظه تغییر می کند کمک کنند؟ لذا برای رسیدن به تعامل بهتر تشکل های بخش خصوصی، و رسیدن به راهکارهای نوین و خلاقانه مناسب شرایط امروز، رشد متوازن در تشکل های بخش خصوصی امری ضروری و حیاتی است.

رئیس اتاق مشترک ایران و ترکمنستان