بوسه بر زمین در آغاز قرن جدید

زمین به مهر می‌گردد و بهار می‌آورد همراه با رویش گل و گیاه و در رگ سرد طبیعت جانی گرم جاری می‌سازد.

زمین بر مداری بیضی شکل در فضای بیکرانه می‌رود و تابستان را می‌آورد پر از محصولات برای غذای ما؛ و پاییز و زمستان را برای تنفسی دوباره تا بهاری دوباره!

زمین هم آغاز ماست و هم انجام ما. این تنها خانه امنیست که می‌شناسیم و نیک می‌دانیم تا فاصله‌های خیلی دور در فضای تاریک و ترسناک کیهان هیچ سیاره‌ای چون او نیست برای زیستن!

پس این سیاره سبز یگانه را باید پاس بداریم که نمی‌داریم! دریغ و افسوس به اندازه‌ای که زمین با ما مهربان است ما بر او مهری روا نمی‌داریم.

ما خیره سرانه بر صورتش چنگ می‌زنیم و تخریبش می‌کنیم به فرسایش‌های بی حد و اندازه‌ای که بر کوه و دشتش تحمیل می‌کنیم.

ما حریصانه با مصرف بی رویه و بی حساب و کتاب نفس او را تنگ می‌کنیم به آلودن هوای پاک و زیبایش.

ما لجوجانه آب‌های گوارایش را از دل نازکش برمی‌کشیم و توازن آبی را در این کره خاکی کم آب به هم می‌زنیم.

شرمسارانه باید بگویم که ما جبارانه محیط زیست میلیون‌ها گونه موجودات زنده زیبای دوست داشتنی زمین را به کام مرگ می‌فرستیم فقط برای خودخواهی و زیاده‌خواهی‌هایمان.

زمین با ما مهربان است ولی ما نامهربان‌ترین موجوداتیم به او.

بیایید در آغاز قرن جدید با زمین آشتی کنیم، بوسه بر خاک گهربارش نثار کنیم و از او عذر بخواهیم برای همه خطاها و جفاهایی که بر او روا داشته‌ایم.

بیایید قرن جدید را با رفتاری نو آغاز کنیم، رفتاری زمین دوست و به خانه یگانه ذی‌حیات سبز شاداب خود احترام بگذاریم و زخم‌هایی را که بر جان او وارد ساخته‌ایم، التیام بخشیم.

زمین با بهارش از راه می‌رسد، سبز سبز، بیایید ما هم سبز باشیم و زندگی را در زمین پاس داریم. ما باید نشان دهیم که از یگانه خانه قابل سکونت‌مان در فضای تاریک بی‌انتها محافظت می‌کنیم و زندگی را در آن ارج می‌گذاریم و اجازه نمی‌دهیم بخاطر رفتارهای نادرست‌مان، روزی برسد که زمین با ما قهر کند.

اگر زمین از ما برنجد روزگارمان سیاه خواهد شد. زمین تاکنون پنج بار تقریبا از موجود زنده خالی شده است اما باز به مهر، حیات را در دامنش پرورده و به بار نشانده است. مبادا که ما ششمین انقراض کلی را بر این سیاره زندگی‌دوست تحمیل کنیم.

بیش از سالی است که دچار آفتی شده‌ایم به نام کرونا! این تهدید چون آشکارا هر روز هیولای مرگ را فرا رویمان قرار می‌دهد. همه به تکاپو افتاده‌ایم که هر کاری از دستمان برمی‌آید، انجام دهیم. ماسک می‌زنیم برنامه‌های اجتماعی‌مان را کم می‌کنیم و تمام زندگی معمولی‌مان را تغییر داده‌ایم تا از چنگ این هیولای مرگی که در این موجود ریز جثه پنهان است، رهایی یابیم و موفق هم بوده‌ایم خوشبختانه.

از قضا با تعییر الگوی مصرف ما در هراس از این ویروس کشنده، زمین هم نفسی تازه کرده و ما در سال گذشته گازهای گلخانه‌ای کمتری وارد جو کرده‌ایم.

این تغییر رفتار اجباری ما نشان داد که ما اگر همه با هم درست مصرف کنیم، زمین می‌تواند جای بهتری باشد. ما باید از الگوی روزهای کرونایی درس بگیریم تا از مصائبی که خود بر سر زمین آورده‌ایم بکاهیم.

ما باید بیاموزیم که زمین زیباست و زیبایش نگه داریم. زمین دارای آبهای گواراست قدرش بدانیم و آلوده‌اش نسازیم و بیهوده‌اش هدر ندهیم. ما باید یاد بگیریم از محیط زیست‌مان پاسداری کنیم و بدانیم که حیات همه موجودات زنده در گرو همدیگر است. وقتی گونه‌های حیات خاموش شوند، لاجرم ما هم به خاموشی خواهیم رفت. پس باید حرمت زندگی را برای همه موجودات زنده نگه بداریم. از جنگل و درختان محافظت کنیم که ریه‌های زمین در شاخ و برگ آنها لانه دارد، نفس نکشد نفس ما هم بند خواهد آمد.

اکنون بهار از راه می‌رسد با جنگل‌هایی که آرام آرام سبز می‌شوند، با گل‌هایی که با عشوه رخساره بر آفتاب می‌سایند، با سبزه‌هایی که فرشی مخملین بر صحرا پهن می‌کنند، با پرندگانی که نوای عشق و زندگانی در جان طبیعت می‌پراکنند، با چشمه‌هایی که آرام در گوش جویبار ترانه حیات را زمزمه می‌کنند، با نسیمی که از کوه بشارت شادی می‌آورد و با خیزشی که باز در همه طبیعت خواهیم دید در استقبال از بهاری که زمین می‌آوردمان ازسفر هر ساله‌اش به دور آفتاب!

سالی که چنین زیبا آغاز می‌شود، امیدواریم قرنی زیبا را هم بیاغازد، همراه با صلح و آرامش در ایران و جهان... مبارکتان باد سال نو و قرن نو!

استاد دانشگاه فردوسی